Merdivenden düşerek kötürüm kalmaktan kıl payı kurtulan powerlifter Karen Cassette, büyük bir cesaretle imkânsızı başardı.
Karen Cassette, haftanın çoğu gecesini Portland’daki CrossFit Casco Bay salonunda ağırlıkları oradan oraya savurarak geçiriyor. Bir sigorta şirketinde müşteri ilişkileri müdürü pozisyonunda çalışan 47 yaşındaki powerlifter, işten hemen sonra spor salonuna koşturuyor.
Ancak hayatı 11 yıl önce şimdikinden çok farklıydı. 2006 yılının Şubat ayında, kendi evindeki merdivenlerden inerken büyük bir kaza geçirdi. Kedisi birden ayağının altına sıçrayınca merdivenlerin dibine kadar yuvarlandı ve başı ile boynundan derin yaralar aldı.
Şaşırtıcı olan Karen’in canı çok acımasına rağmen yerinden kalkıp yürüyebilmesi… Ancak sonraki birkaç ay içerisinde yürümekte çok zorlanan Karen; baş dönmeleri, kas spazmları, yüz seğirmesi ve mide bulantısı da yaşamaya başladı; sağ kolu kısmen felç oldu. Altı ay sonra ise doktorları o kötü haberi verdi: “Düşme sonucunda omuriliğiniz ciddi şekilde zarar gördü ve bunun tedavisi yok!”
İyileşme Yolunda
Sinir cerrahının önerdiği boyun füzyonu çözümünü başlarda reddetti. Ancak söz konusu korektif ameliyat yapılmazsa ilerleyen altı ay içerisinde tamamen felç kalacağını duyunca bıçak altına yatmaya razı oldu. Kazadan önce koşan, hatta kadın futbol takımında yarı profesyonel futbol oynayan Karen’in dünyası başına yıkılmış haliyle. “Konulan teşhisi aklımdan çıkaramıyordum” diyor.
Geçirdiği iki ameliyatta üç omuru birleştirilen Karen, ilerleyen aylarda fiziksel tedavi seansları ile sınırlarını zorlamaya başladı. Doktorları eskisi gibi aktif olamayacağını söyledikçe Karen bu durumu kanıksadı aslında. Ancak derinlerde bir yerde, “Ben istersem yaparım” seslerini de susturmadı.
Karen’ın salona geri dönmesi zorlu mu zorlu dört yıl sürdü; bu sürede depresyonla da baş etmek zorunda kalan Karen “duygusal felci” de yendi. Zar zor yürüyen evliliğini bitirip daha pozitif olmaya odaklandı. “Hayatımı geri almak istiyordum. Hayat beni çağırıyordu.”
Güç Geri Döndü
2011 yılında nihayet salona geri dönen Karen, onca yıl süren hareketsizlikten tam 22 kilo aldı. Kuvvet antrenmanına zaten aşinaydı, futbol oynadığı zamanlarda ağırlık kaldırarak da idman yapıyordu. Düşük ağırlıklarla ve koşu bandında yürüyüşlerle işe başladı. İlerleme kaydettikçe ağırlığı arttırıp koşuya bile geçti. “Her bir antrenmanıma tam odak çalıştım.”
Vücudunu geliştirmeye devam eden Karen, 2012 yılında ilk figür yarışmasına katıldı. Bir sonraki hedefi olarak powerlifting yarışmasına katılmayı belirleyen Karen boynunu ve omuriliğini zedelemeyecek doğru antrenmanlarla çalışabilmek için işinde uzman bir antrenörle anlaştı. Geçen yılın Mart ayında Maine Kadınlar Powerlifting Şampiyonası’nda bench press’te 65.1kg ağırlık kaldırdı. Şimdiki hedefi ise bench’te 84, deadlift’te 115 kilo kaldırmak!
Karen artık haftanın beş günü 1,5 saatlik antrenmanların yanında yarışma hazırlığı için de ek çalışmalar yapıyor. Sekiz haftada bir makro oranlarını değiştirdiği temiz bir beslenme düzeni var; üstelik günde beş öğün yemek yiyip 4 litre su içiyor. “Şimdiki doktorum kaldırdığım ağırlıklar için mucize diyor.” Ancak doktoru, omurgasında fazla baskı ve basınç oluşturan arka squat egzersizinden kaçınmasını şart koymuş.
Yılda 30-40 tane 5K yarışından da geri kalmıyor. “Sağ bacağım hala yüzde 100 işlemiyor. Yorulduğumda, çok çalıştığımda, hava nemli veya soğuk olduğunda zorlanıyorum. Hatta bazen ağrılar katlanıyor. Sağ kolumda da bazen uyuşma hissediyorum. Ara ara başım da dönüyor.”
Neredeyse kötürüm kaldığı kaza yüzünden Karen, koşamayan insanlara karşı yakın bir sempati geliştirdi. Birçok atleti fiziksel ve zihinsel engelleri olan çocuk ve yetişkinlerle bir araya getiren sivil toplum kuruluşu IR4 bünyesinde gönüllü olarak çalışıyor. Karen tekerlekli sandalyeye mahkûm olmuş, Carter adında 10 yaşındaki Kanadalı bir çocukla eşleşti. Karen’in isteği kendisinin arkadan ittiği bir tekerlekli sandalye yarışına katılmak. “İçimdeki sevgi ve enerjinin benden sızıp diğerlerine ilham vermesini, onların hayallerini gerçekleştirmelerine yardım etmesini umuyorum” diyor. “En nihayetinde, hepimiz bu yarışta omuz omuzayız!”
“Yapabileceğimi biliyordum. her antrenmanıma, her günüme tam odaklandım.”
Yazan: Palmer Peters
